8

Emil był we mnie zakochany od dziecka. Wciąż tego nie potrafiłam zrozumieć. Miałam mętlik w głowie. To było dziwne... My przecież się całowaliśmy! Nie ukrywam było całkiem przyjemnie, ale to nic nie zmienia. Traktowałam go jak brata i nie chciałam tego zmieniać. Patrzył na mnie pełen zachwytu, a ja odwróciłam wzrok. Uśmiechnął się krzywo, ściągnał kurtkę i okrył mnie nią przytulając mnie do siebie. Słyszałam jego serce, biło szybko i nieregularnie. Czułam skrępowanie, ale nie potrafiłam go od siebie odtrącić. Jego ciało było ciepłe, a dłonie delikatne. Siedzieliśmy przy ognisku popijając pomarańczową orenżadę kupioną specjalnie na tą okazję. Gapiłam się tępo w ogień myślać o swoim życiu. Jaki miało sens? Gdyby to wszystko było takie proste. Nie mogłam  powiedzieć, że ja i Emil jesteśmy parą. Mogłam przewidzieć, że się z nim zestarzeje, przytuleni przy kominku, lekko pomarszczeni trzymalibyśmy na kolanach nasze wnuki. Ale to wszystko nie miało sensu. Ja miałam Igorka, musiałam bronić go przed ojcem, a on musiał opiekować się matką. Niby pomagaliśmy sobie nawzajem, ale w gruncie rzeczy mieliśmy dwa osobne światy. Tak bliskie, a jednak odległe. Gdyby tego wszystko było mało dochodzi fakt tego, że jestem wilkołakiem. Potworną, krwiożerczą bestią, której w dniu pełni obudzi się rządza krwi.
- Zobacz spadająca gwiazda - powiedział pokazując w niebo.
Obojętnie spojrzałam na gwiaździste niebo. Było piękne, przepełnione milionami błyszczących, małych punkcików, które przypominały mi bezradne duszę ludzkie. Omijając wzrokiem wielki wóz  dostrzegłam spadającą "upadłą duszę", która spłynęła po niebie, odepchnięta i niechciana. Mimowolnie pomyślałam o sobie.
- Trzeba pomyśleć życzenie. Chciałbym, żeby ta chwila trwała wiecznie.
- Życzeń nie wypowiada się na głos - odburknęłam przebierając zaspane oczy -Wracajmy już.
Emil posmutniał, ale wstał, podał mi rękę i bez słowa odpalił silnik motoru. Powietrze było już chłodne. Nie rozglądałam się na boki, po prostu zamknęłam oczy. Wtuliłam się do jego pleców, a włosy rozwiewały mi na wszystkie strony. Warkot silnika działał dla mnie uspokajająco. Emil był sztywny i miał gęsią skórkę. Trudno powiedzieć czy był wściekły lub szczęśliwy. Poraz pierwszy zastanawiałam się czy powiedzieć mu prawdę. Znienawidziłby mnie, albo pomyślał, że zwariowałam. "Wszystko fajnie, ale wiesz... Jestem wilkołakiem". Skrzywiłam się na tę myśl, oparłam głowę o jego plecy i próbowała cokolwiek dostrzec w ciemnościach. Widziałam zamazame, czarne kształty ludzi, chyba nawet rozpoznałam Janicką wracającą z mieszkania swojej psiapsióły, z którą razem obgadywały mojego ojca. Kiedy zatrzymaliśmy się przed naszym blokiem poczułam znajome ciarki na plecach. Zawsze zastanawiam się czy ojciec już urządził meline. Igor był bezpieczny. Malinowska zaprosiła go do siebie, bo jej kocica urodziła młode. Mój braciszek przypomina starszą panią na emeryturze. Ślepo zakochany we wszelakich zwierzakach, szczególnie kotach oddałby wszystko dla uratowania czterech bezbronnych łap.
- To co, widzimy się jutro? - zapytał uśmiechając się szeroko.
Pokiwałam tylko głową. Czułam się dziwnie, nie chciałam tak. Zachowywałam się jak Laura! Dlaczego nie mogliśmy zachowywać się normalnie? Co mu nie pasowało wcześniej? Było tak idealnie, mogliśmy pogadać o wszystkim, razem śmialiśmy się przy zbieraniu jabłek u Janickiej, mogłam do niego zawsze przyjść kiedy się bałam. Czar prysł. Postanowił, że będzie moim chłopakiem i będziemy wszędzie razem chodzić trzymając się za ręce. Nie byłam do tego stworzona, chciałam normalnie się zachowywać. Razem się śmialiśmy z kolejnych chłopaków Laury, a teraz byłam taka sama. Jeszcze kilka dni temu zauroczona Oliwierem, a teraz niszczyłam przyjaźń z Emilem. Chciałam znów mieć te cholerne sześć lat! Wtedy wszystko było czarne lub białe! A teraz trudno było powiedzieć czy robię dobrze, czy źle. Spojrzałam na stary, zniszczony plac zabaw tuż przy naszym bloku. Mój wzrok zatrzymał się na zardzewiałej, blaszanej zjeżdżalni. Uśmiechnęłam się ukradkiem. Właśnie na tej zjeżdżalni mały Emil, ubrany w ubrudzoną zieloną koszulkę uklęknął na jedno kolanko i pokazując mały bukiecik stokrotek zapytał czy zostanę jego żoną. Ja jako kobieta stanowcza byłam niezdecydowana. Gryząc w ustach niezidentyfikowany kłos zboża ostatecznie odepchnęłam go do tyłu wykrzykując: "Spadaj, frajerze". Biedny Emil, zjechał tyłem z  zjeżdżalni tłukąc sobie łokieć.
- Dlaczego jesteś taka smutna? - zapytał obejmując w dłoniach moją twarz.
Gładził ją nieznacznie muskając opuszkami palców. Jego oczy były wielkie, niemalże czarne i lśniły jak gwiazdy. Pomyślałam, że mały błysk odzwierciedla jego duszę.
- Yhm - usłyszałam chrząknięcie za sobą.
Błyskawicznie się odwróciłam odtrącając oszołomionego Emila. Szczerze mówiąc w ogóle się nie zdziwiłam. Przede mną stał chłopak, który zawsze pojawiał się w nieodpowiednim momencie. Jego zaczesane do tyłu włosy lśniły w świetle księżyca, a skóra mocno kontrastowała z otoczeniem.
- Przepraszam, że przerywam te miłosne czułości, ale mógłbym zamienić słówko z Blanką? W cztery oczy - dodał mierząc Emila wzrokiem.
Spojrzałam na niego i bąknęłam coś pod nosem, że nie potrwa to długo, a on z nie chęcią odszedł w stronę bloku.
- Całkiem ładna z was para - powiedział lekko ironicznie, kiedy zostaliśmy sami.
- To nie jest mój chłopak! - wrzasnęłam zbyt stanowczo, a on uśmiechnął się łobuzersko.
- W sumie to i lepiej, bo i tak musiałabyś z nim zerwać.
Oliwier wymizerniał. Miał zapadnięte policzki i podpuchnięte, ale wciąż cudownie morskie oczy. Ubrany był w zieloną bluzę, to samą, w której widziałam go po raz pierwszy.
- Nie będziesz za mnie decydował - odpowiedziałam z udawaną wściekłością.
- Ale przecież to nie jest twój chłopak.
Nie odpowiedziałam, patrzyłam na niego obojętnym wzrokiem. Jakaś mała część mnie chciała się wyrwać i rzucić się mu na szyję.
- Porozmawiajmy na spokojnie - zaczął spoglądając mi w oczy - To naprawdę bardzo ważne.
Pokiwałam głową i posłusznie ruszyłam się z miejsca. Najchętniej wróciłabym do domu, wypiłabym kubek gorącej herbaty i poszłabym spać. Wyciągnął niepewnie dłoń. Zmierzyłam go wzrokiem, był niepewny, sztywny i zestresowany. Wykrzywił usta w lekki uśmiech zachęcając mnie. Miałam mu zaufać? Cicho westchnęłam i złapałam go za rękę. Jego dłoń była zimna, ale przyjemnie gładka. Długie palce zacisnęły się na moich. Ukradkiem spojrzałam na niego z lekkim zachwytem. Pomijając fakt, że wyglądał na bardzo osłabionego, przypominał pewnego siebie mężczyznę, który dostał nie raz w kość od życia. Zagryzając wargę i mrużąc oczy próbował dostrzec coś w oddali.

- Gdzie idziemy? - wypaliłam po dłuższym milczeniu.
Spojrzał mi prosto w oczy, a jego tęczówki zalśniły błękitem, który można było dostrzec nawet w takich ciemnościach.
- Właściwie to jesteśmy na miejscu - wszedł bezceremonialnie do starej zaniedbanej kamienicy. Była obdarta, zarośnięta gdzieniegdzie mchem, a w niektórych oknach można było dostrzec tekturę. Klatka schodowa wyglądała jeszcze gorzej. Wulgarne napisy na ścianach, wyzywające mieszkańców, mokre, betonowe schody, to wszystko przypominało mój blok. Za niektórymi drzwiami słychać było krzyki pijanych mężczyzn, lub płacz i pisk ich żon. Poczułam ciarki na plecach, chociaż to wszystko było mi tak bardzo znane. Zatrzymaliśmy się na drugim piętrze. Oliwier przekręcił kluczyk w drzwiach i szarmancko zaprosił mnie do mieszkania numer siedemnaście, gdzie na tabliczce widniał napis "Zalewscy".
- Już wróciłeś, Oliwierku?
- Tak, mamo - odpowiedział wchodząc do salonu.
Nigdy nie wyobrażałam sobie jak wygląda mieszkanie Oliwiera, ale byłam święcie przekonana, że jest naprawdę porządne. Może nie od razu willa z basenem, ale trzy pokojowe mieszkanie z kuchnią i łazienką. W końcu był przyrodnim bratem Laury, a to oznaczało, że jego ojciec ma trochę kasy w portfelu. Jednak było inaczej. Mieszkanie było skromne, niewielki pokoik z telewizorem kanapą i rozkładanym fotelem, kuchnia, w której mieściła się lodówka i stara kuchenka gazowa.
Oliwier podszedł do matki, która siedziała owinięta w koc i ucałował ją w policzek. Kobieta objęła go trzęsącymi się dłońmi i przytuliła do serca. Jej oczy były duże, błękitne tak samo jak u niego, z jedną małą różnicą, wydawały się dziwnie nieobecne, błąkające i zagubione. Twarz miała bladą i podłużną. Długie, lekko siwawe kosmyki włosów opadały jej na ramiona.
- Znów kłóciłeś się z Hanią - skarciła syna patrząc spode łba - Ile razy mam ci tłumaczyć, żebyś jej nie dokuczał.
- Napijesz się herbaty? - zapytał mnie ignorując słowa matki.
Przytaknęłam czując się nieswojo. Oliwier przecierając oczy wrzucił do szklanek torebki herbaty i wlał wodę do czajnika.
- Dzień dobry - próbowałam przerwać  nieprzyjemną ciszę.
Odwróciła się spoglądając niepewnie, tak jakby starała się mnie przypomnieć.
- Haniu tak nie można! - nagle krzyknęła stając, a ja przerażona cofnęłam się do tyłu. Wykrzywiła twarz. Nerwowo się uśmiechnęłam.
- Mamo, gdzie położyłaś cukier?
Odetchnęłam z ulgą. Kobieta szurając pantoflami wyszła z pokoju. Zerknęłam na zdjęcie stojące na komodzie. Urocza blondynka trzymała na kolanach prześliczną dziewczynkę w różowej sukience w groszki. Obok nich uśmiechał się dziesięcioletni Oliwier błyskając niebieskimi oczami, które były wpatrzone w  mężczyznę o podobnym spojrzeniu. Wyglądał na miłego faceta po trzydziestce.
- Blanka, słodzisz herbatę? - zapytał, a ja zerwałam się jak dziecko przyłapane na złym uczynku. Pokręciłam przecząco głową.

7

"Wilkołak – w wielu mitologiach i legendach człowiek, który potrafił się przekształcić w wilka. Był wtedy groźny dla innych ludzi i zwierząt, gdyż atakował je w morderczym szale. Wierzono, że wilkołakiem można stać się za sprawą rzuconego uroku lub po ukąszeniu przez innego wilkołaka. Przeistoczenie w wilka było również możliwe dzięki natarciu się specjalną maścią." Idiotyzm, pomyślałam zamykając gruby słownik, jedyną pamiątkę po mamię, który dostałam w dzień ósmych urodzin. Przetarłam oczy i odruchowo opuszkami palców przejechałam po swojej bliźnie. Pamiątka do końca życia, po tym kretynie - prychnęłam. Od chwili kiedy poznałam swoją "drugą naturę" chłopak-wilk stał się tematem tabu. Starałam się o nim nie myśleć, chciałam zapomnieć o jego idealnie zaczesanych, platynowych włosach, o jego bladej, iskrzącej się w słońcu skórze i o jego przepięknych błękitnych oczach. Jak widać trochę mi to nie wychodziło. Może byłoby łatwiej gdyby ta szkaradna blizna na obojczyku ciągle by nie przypominała o jej twórcy. Najgorsza hipoteza była taka, że chyba w tej bestii jestem zakochana. W sumie nie byłam do końca przekonana. Bo czy ja wiem jakie to jest uczucie? Czy w ogóle taki ktoś jak ja mam zaznać czegoś takiego jak miłość? Szczerze wątpię. Teraz jednak bardziej martwiłam się jak to będzie. Gdybym raz w miesiącu miała się wymykać z domu i na kilka godzin zamieniać w wilka, to nie miałabym nic przeciwko. Jednak bycie wilkołakiem jest dla mnie wielką niewiadomą. Jedzenie surowego mięsa, które sama miałabym upolować jakoś bym przeżyła, ale fakt, że miałabym być drapieżnikiem, który kieruję się tylko i wyłącznie instynktem, to, że miałam atakować ludzi po to, żeby powiększyć watahę, to wszystko sprawiało, że czułam do siebie obrzydzenie. A co jeśli miałam zaatakować Igora, jeśli miałam przegryźć gardło Emilowi... Mimowolnie się wzdrygnęłam. Z zamyśleń wydarł mnie nagły dźwięk uderzającego kamyczka o szybę. Wstałam, powoli przesuwając stopy. Zmrużyłam oczy, a tuż przede mną stał... Oliwier! Kto inny byłby tak bezczelny. Ciężko westchnęłam. Co miałam zrobić? Zaprosić go do środka? "Hej Oliwier, jak cieszę się, że cię widzę, tak bardzo mi cię brakowało. No i dzięki, że wywróciłeś moje życie do góry nogami. Jakie to wspaniałe uczucie być krwiożerczą, słodką bestią". To było by żałosne. Ale w sumie nie mogłam na niego nawrzeszczeć, bo niby za co? Otworzyłam okno, wychylając się na dół. 
- Cześć Blanka. Jak się cieszę, że w końcu cię widzę... Wiesz, chciałem cię przeprosić i w ogóle... Wiem, nie chcesz mnie widzieć na oczy, ale pozwól mi to wyjaśnić. Powtarzałem ci już kilka razy, że się nie kontrolowałem, bo nie aplikowałem sobie serum od kilku tygodni...
 Wyglądał tak żałośnie gdy się tłumaczył. Dobra okłamuję się przed samą sobą, nie wyglądał żałośnie tylko przekonywająco? Czy to odpowiednie określenie dla kogoś kto wygląda zjawisko? Zagryzłam dolną wargę, nie dlatego, że mnie zdenerwował, ale dlatego, że się nie poznaję. Jak mogłam tak myśleć? Przecież ja zwariuje na jego punkcie!! 
- Poczekaj na chwilę - zaświergotałam jak idiotka, a on chyba połknął haczyk, bo obdarował mnie łobuzerskim uśmiechem. Odwróciłam się natychmiast tak, żeby nie zauważył, że poczerwieniałam. Walcząc sama z sobą, a dokładniej z "Blanką Zauroczoną" i z "Blanką  Rozsądną", z radościom przyznałam, że ta druga odniosła sukces. Odszukałam wzrokiem plastikowe wiaderko Igora, którym bawił się w piaskownicy i nalałam do niego wodę. Z szatańskim uśmiechem na twarzy po kilkunastu sekundach wróciłam do okna. Stał tam... Obciążył ciężar ciała na lewą nogę i z założonymi rękami spoglądał w górę. Uśmiechnęłam się najszerzej jak potrafiłam i wylałam zawartość wiaderka centralnie na jego głowę. Woda spłynęła w błyskawicznym tępię całkowicie go ochlapując. Parsknęłam śmiechem. To było dziwne uczucie widzieć go przemoczonego do suchej nitki. Oliwier otarł twarz i odgarnął włosy z czoła. Zdziwiło mnie to, że on też się uśmiecha. Wyciskając niebieską, flanelową koszulę śmiał się jak nawiedzony. W końcu zatrzasnęłam okno i wkurzyłam się sama na siebie. Spodziewałam się odwrotnej reakcji. Chciałam go zdenerwować, nie rozbawić! Kiedy zamykałam okno usłyszałam jego głos :
- Dzięki, lepsze to niż nic. Jak dla mnie możesz robić to codziennie, nawet nie wiesz jaka jesteś piękna kiedy się uśmiechasz. 
Żałosne teksty na podryw. Takie same jak ta cała nasza "romantyczna" historia. Opowieść niczym z Hollywood.  Jako smarkacze poznajemy się w "przeuroczych" okolicznościach. Czy jest coś piękniejszego od dostania lania od ukochanej dziewczyny? Ta jego blizna na plecach... I pomyśleć, że pozostawiłam ślad na jego ciele, tak samo jak on. Później "przypadkowe" spotkanie, dziwne zauroczenie, a wszystko po to, żeby wbić kły w moje pokiereszowane ciało. Same przypadki i same romantyczne zdarzenia, to takie uroczę, że zaraz się porzygam. Na końcu naszej słodziutkiej historii zaopiekujemy się parą różowiutkich jednorożców, och one są takie uroczę... 
- Blanka ktoś do ciebie przyszedł - powiedział Igor, a ja natychmiast odwróciłam się do niego przodem. 
Przede mną stał uśmiechnięty od ucha do ucha Emil. Jego oczy bystro błyskały, a włosy miał jakoś inaczej zaczesane. Czerwone rękawy bluzy miał podwinięte, a ręce odrobinę pobrudzone smarem. Rzuciłam mu się od razu na szyję. Objął mnie w tali i mocno do siebie przytulił. 
- Ale się za tobą stęskniłem - wypalił w końcu, kiedy go puściłam - Widzę, że ty też... Wow, chyba powinienem cię co jakiś czas unikać. Dla takiego powitania tyle bym dał...
 Spojrzałam na niego spode łba, ale parsknęłam śmiechem. Mój Emil, jedyna osoba, która mnie nigdy nie zraniła. Pomijając Igorka, który jest moim prywatnym ideałem, uosobieniem aniołka przez przypadek błąkającego po ziemi. 
- Muszę ci coś pokazać! - szczerzył do mnie zęby - Nie uwierzysz co stoi pod blokiem, a konkretnie po lewej stronie od zjeżdżalni na placu zabaw!!
- Co stoi koło zjeżdżalni? Opel Astra Cabrio?
- Blanka, nie żartuj. Sama wiesz, że wychodzi dopiero w dziewięćdziesiątym czwartym. - wywróciłam oczami.
 Uśmiechnął się, pomimo, że moja ironia go nie rozśmieszyła i pociągnął za sobą. Poddałam mu się całkowicie i pomknęłam za nim. Biegliśmy przez klatkę schodową i z radością stwierdziłam, że w pobliżu nie było Kwiatkowskiej. Na zewnątrz wiatr delikatnie muskał moje policzki, co było w sumie bardzo przyjemne. Przypadkowa osoba stwierdziłaby, że jest późna jesień. Niebo pokryte warstwą srebrzystych chmur, na drzewach trudno było postrzec jakiekolwiek ślady liści, a trawa zmieniła swoją barwę na lekko brązowawą. Jednak ktoś z tego osiedla, który rzadko kiedy spogląda w kalendarz właśnie zastanawiałby się czy jest lato czy zima. U nas zawsze wszystko wygląda tak samo. Królują tu szarości, czasem czerń. Jeśli się ma wielkie szczęście można dostrzec błękit, albo czerwień miejskich graffiti. Nic dziwnego, że nasze miasteczko zostało określone mianem "Miasta meneli", w końcu około siedemdziesięciu procent mieszkańców to ludzie uzależnieni od alkoholu. Można pomyśleć : "Miejsce, o którym zapomniał Bóg". Ja tak nie myślę, mam nadzieję, że to wszystko się jakoś ułoży. W końcu życie nie jest bajką. Nie ma mowy o Happy Endach i o innych bzdetach. Moje życie jest jak dramat, który powoli zamienia się w horror!
- I jak? - zapytał z entuzjazmem Emil tym samym wyrywając mnie z rozmyśleń.
 Wskazywał na  czerwony połyskujący w słońcu motor. Harley to, to nie był, ale wyglądał całkiem przyzwoicie. Czarna tapicerka siedzenia, była lekko przedarta, ale za to koła w nienaruszonym stanie. Kierownica wypolerowana, a lakier minimalnie obdrapany.
- Wow.. - wyrwało mi się. Skąd wziął na takie cacko pieniądze? Przecież też ledwo wiązał koniec z końcem. A o podwyżce w pracy jego matki nie było mowy, bo przecież prawie ją zwolnili.
- Niezły, nie? Daje takiego kopa... A wiesz, jak się rozpędzisz to można osiągnąć nawet ...
- Ukradłeś? - przerwałam, bacznie mu się przyglądając.
Spoważniał. Usta zacisnął w cienką linie i spojrzał na mnie spode łba. Czyżby się oburzył? No może moje oskarżenia były bezpodstawne, ale skąd go ma? Przecież bym na niego nie nawrzeszczała...
- Dostałem od babci. Wiesz chyba w końcu wybaczyła mamie... O ile tak to można nazwać, bo nie miała o co być na nią zła. To trudne mieć w rodzinie rasistów... No, ale przyjechała do nas wczoraj i proszę co mi dała w ramach rekompensaty. Oczywiście dalej za mną nie przepada i nie potrafi  patrzeć mi prosto w oczy. Gdyby mnie trochę bardziej lubiła kupiłaby mi nówkę, a nie stary motor wujka. Ma forsy jak lodu.. Ale chyba się intencję liczą, no nie? I robi postępy, w końcu przez trzy godziny nie wspominała o kolorze skóry taty i nie nazwała mnie Czarnuchem.
 Poczułam ucisk w żołądku. Jak mogłam oskarżać go o takie rzeczy? Przecież Emil muchy by nie skrzywdził, a co dopiero ukradł motor. Wykrzywiłam usta w uśmiech. Zasunęłam bluzę, bo robiło się już coraz zimniej i założyłam czarną , przypominającą skarpetę - czapkę na głowę.
- To co, masz zamiar mnie przewieść? - zapytałam, a on udając dżentelmena wskazał miejsce na siedzeniu i pomógł mi wejść.
 Chłodne powietrze działało na mnie jak narkotyk. Nie mogłam się nim  nasycić i wciąż prosiłam o więcej. Jechaliśmy szybko, wiatr targał mi włosy, a śmiech Emila odbijał się echem. Na moment zapomniałam o wszystkim. Cieszyłam się wolnością kurczowo trzymając się pleców przyjaciela. Rozglądałam się dookoła dostrzegając zdziwione twarzy przechodniów. Zachowywaliśmy się jak idioci, ja piszczałam, nie ze strachu, lecz z radości, a Emil śmiał się w najlepsze.
- Muszę spełnić twoje marzenie - wypalił w końcu, kiedy trochę się uspokoił.
- Kolejne zachcianki... Ty zaczynasz mnie rozpieszczać - uśmiechnęłam się szczerze - A tak w ogóle to co tym razem? Ktoś sponsorował ci wycieczkę na Hawaje, wygrałeś kilka milionów w zdrapkach, czy chcesz mnie jeszcze bardziej zaskoczyć?
- Myślałem, że masz mniejsze wymagania. Gdzie mieszka Laura? - tym pytaniem zbił mnie z tropu. Po co mu adres Laury? Tej wrednej, idiotycznej, aroganckiej, pyskatej, egoistycznej Laury? Nie odwracał się, wciąż patrzył na drogę, ale chyba poczuł, że palce na jego brzuchu lekko mi zadrżały, bo jedną dłonią przytrzymał je.
- Lwowska osiem- powiedziałam lakonicznie, po czym dodał gazu. Nie pytałam już o nic więcej, wiedziałam, że zaraz będziemy na miejscu i tam wszystkiego się dowiem. Na jego czole pojawiły się maluteńkie, ledwie widoczne kropelki potu? Czym się tak męczy? Wygląda jakby się denerwował. Ja natomiast  próbowałam się całkiem rozluźnić. To dziwne, że w kilka dni nagle wszystko pomiędzy nami wracało do normy. Jeszcze tak niedawno czułam się przy nim skrępowana, a teraz mogłam się swobodnie śmiać. Zatrzymał się. Sprawnym ruchem zszedł z swojego rumaka, a ja błyskawicznie zaraz po nim. Otarł pot z czoła obdarzając mnie przenikliwym uśmiechem. Włożył rękę w kieszeń i po chwili wyciągnął czerwony spray.
- Jej dom jest taki pozbawiony kolorów... Wygasły, wyblakły, trudno to ująć w słowa. Myślisz, że odrobina koloru zmieniłaby też atmosferę domowników?
Parsknęłam śmiechem. Patrząc na idealny dom pomalowany na beżowy kolor, o oknach z ciemnymi zasłonami oczami wyobraźni widziałam go zniszczonego sprayem. To byłoby niezłe. Laura otwierająca drzwi zdziwiona wpada w histeryczny płacz widząc obraźliwy napis. Muszę przyznać Emil to miał pomysły! Widząc mój entuzjazm podał mi puszkę z sprayem i pozwolił, żebym zaprezentowała swoją inwencję twórczą. Dom był pusty. Matka wyjechała na delegację, a Laura szlajała się ze swoim nowym chłopakiem. Ostatni związek nie trwał długo, zerwała ze swoim osiłkiem po incydencie ze mną w roli głównej. Uznała, że nie chce być z kimś kto nie potrafi jej obronić. Według niej pokrył się hańba przegrywając ze mną walkę. Potrząsnęłam puszką, a na ścianach pojawiały się pierwsze litery. Policzki poczerwieniały mi z zachwytu. Oto moja zemsta, panno Lauro. I pomyśleć, że Oliwer był jej przyszywanym bratem.
- No, no, no... Całkiem nieźle ci to wychodzi - zaśmiał się nagle Emil przy moim uchu, mimowolnie zaskoczona wzdrygnęłam się. Mój napis oczywiście nie przypominał artystycznego graffiti, bardziej był podobny do chuligańskich głupot wypisanych na przystankach. Nie da się ukryć zawierał kilka wulgaryzmów, ale głównym moim celem było przekazanie jak to szybko Laura pozbywa się znudzonych chłopaków, więc jak bez wulgaryzmów miałam to określić?
- Zwiewajmy stąd, bo jeszcze nas ktoś przyłapie - wypaliłam w końcu, przyglądając się swojemu dziełu.
  Po pięciu minutach jazdy Emil niespodziewanie się zatrzymał. Zdziwiona nagłą zmianą rozejrzałam się wokoło. Byliśmy nad rzeką. Pamiętałam to miejsce, jako dzieci zawsze tu bawiliśmy się w piratów i łowiliśmy kijanki. Kiedyś utopiłam tu królika, którego ukradłam Wiktorii spod siódemki. Wtedy ryczała jak oszalała, a ja udawałam, że pies Wrońskich rozerwał go na strzępy. Rzeka wywoła u mnie wspomnienia, to prawda, ale po co Emil mnie tu przywiózł? Drzewa były tu tak samo pozbawione koloru jak wszędzie, a kijanki przeobraziły się już w żaby. Brudny piasek, który przemywała woda wydawał się odrobinę iskrzyć w słońcu. Czułam jak Emil spina mięśnie, próbował się skupić zaciskając dłonie. Wziął dwa głębokie wdechy i chwycił mnie za dłonie. Spojrzałam na niego krzywo, ale on był tak poważny, że czułam jak kolana się pode mną uginają.
- Pamiętasz to miejsce? - zapytał odrobinkę się uśmiechając, ale w ogóle nie rozluźniając. Potwierdzająco skinęłam głową. Bardzo dokładnie obmyślał każde słowo, tak jakby nie chciał strzelić gafy. Ale niby dlaczego zaczął się o to martwić? Przy mnie nigdy nie powiedział niczego głupiego, nigdy nie nazwałam go idiotą, lub wariatem. Prędzej ja nadawałam się na takie określenie.
- Blanka, bo ja... - jąkał, zaczynając mnie powoli irytować. Mówił jak ktoś, kto chcę pożyczyć kasę, bo przegrał wszystko w kasynie, ale sam wiedział, że ja groszem nie śmierdzę! Czyli o co chodziło?
- Nie wiem jak to powiedzieć... - spojrzał w dół. Nie było tego widać, ale pewnie oblał się rumieńcem. Przypomniał mi się hiszpański serial, w takich samych słowach kobieta chciała powiedzieć swojemu ukochanemu, że jest w ciąży. O mało nie parsknęłam śmiechem. Emil na pewno nie był w ciąży, ale może chce mi powiedzieć, że poznał jakąś dziewczynę, że na starą kumpele nie ma już czasu. Zrozumiałabym, nawet bym mu pogratulowała. Pewnie wymienialibyśmy zdania na temat czy jest wystarczająco dobra.
- Może po prostu. - powiedziałam w końcu i podniosłam jego podbródek palcem zniecierpliwiona. Uśmiechnął się, spojrzał na mnie takich wzrokiem jakby chciał powiedzieć "Żeby to było takie proste". A jednak chodzi o Chazart!
- Blanka, bo... Wiesz, że jesteś wspaniałą dziewczyną. Od dzieciństwa świetnie się dogadywaliśmy, byliśmy nierozłączni - mówił pośpiesznie, tak, że słowa zlewały się z innymi.
- Jeśli chodzi o pożyczkę, to znasz moją odpowiedź - przerwałam mu błyskawicznie. Uśmiechnął się naiwnie i przecząco pokręcił głową.
- Nie, tym razem nie chodzi o pieniądze.
- To o co? - wrzasnęłam. Nie dało się ukryć, że mnie irytował. Chyba zrozumiał to, bo wziął się w garść i spojrzał mi prosto w oczy. Chciałam to mieć za sobą. Myślami byłam już przy Igorze i zastanawiałam się co przygotować na kolację. Lodówka  świeciła pustkami, więc wybór nie był duży...
- Bo ty uważasz mnie za przyjaciela, ale ja już nie chcę nim być! - pozbywszy się tego co leżało mu na sercu odetchnął z ulgą. Wywarłam ręce z jego uścisku i spojrzałam na niego z niedowierzaniem. To miał być koniec? Dziesięć lat przyjaźni i mam tak po prostu zapomnieć? Mam udawać jakby w ogóle nie istniał. Jego słowa były dla mnie jak zimny prysznic. To prawda, ostatnio byłam nieznośna, ale czy to powód, żeby skreślać tyle lat życia? Oczy robiły mi się szkliste, lecz nie potrafiłam uronić ani jednej łzy. Tak bardzo tego chciałam, rozpłakać się i ulżyć sobie w jakiś sposób. Nie pamiętam kiedy ostatnio płakałam... Po śmierci mamy? Sześć lat  temu? Jako dziesięcioletnia dziewczynka? To absurd!
- No dobra, skoro nie chcesz się ze mną widywać może jakoś przeżyję - zaczęłam, chociaż słowa te nie chciały mi przejść przez gardło - Trochę szkoda, bo myślałam, że na serio mnie lubisz...
- Blanka nie o to chodzi! - wrzasnął. Miałam zapytać "To o co?" ale nie zdążyłam bo odpowiedział, zanim otworzyłam usta - Cały czas to ukrywałem, ale chyba muszę to w końcu powiedzieć. Nie podobają mi się żadne dziewczyny, tylko...
- Jesteś gejem?! - wrzasnęłam i natychmiast się odsunęłam, na prawdę ta perspektywa mnie przerażała . Wywrócił oczami i uśmiechnął się krzywo.
- Czy ty na prawdę nie potrafisz się domyśleć? Nie podobają mi się żadne dziewczyny oprócz ciebie. Nigdy żadna inna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak ty. Od dzieciństwa cię podziwiałem, ale nie zdawałem sobie sprawę co czuję. Ciągle o tobie myślę, nie mogę spać, kiedy jesteś przy mnie czuje jak moje serce mało nie oszaleje... Mam przed oczami twój widok, nie mogę na zupełnie niczym się skupić...
- Ty widziałeś mnie nagą! Dlaczego mi nie powiedziałeś, że coś do mnie czujesz, przecież ja się ciebie nie wstydziłam!
- Weź przestań, mieliśmy wtedy po siedem lat! Przecież nie myślałem o tobie w ten sposób... A poza tym, na pewno się dużo w twoim wyglądzie zmieniło - uśmiechnął się czym doprowadził mnie do szału. Miałam zamachnąć rękę, żeby uderzyć go w twarz, ale on nagle złapał mnie za dłonie i przyciągnął moją twarz do swojej. Nie zastanawiając się długo musnął swoim wargami moje, a potem zaczął mnie całować! Nie miałam się jak wyrwać z jego uścisku! Owszem mogłam, ale wtedy zrobiłabym mu krzywdę. Ale czy tego chciałam? Czułam jak jego ciepłe wargi dotykają moich, jego język delikatnie stykał się z moim. Czy ja się do tego przyłączyłam?!!!! Za późno... Chwycił mnie w tali, a ja objęłam go wokół czyi. Nie mogłam porównać tego do pocałunku z Oliwierem, nawet nie chciałam. Opuszkami palców gładził moje policzki i przeczesywał włosy.
- Przepraszam - wyszeptał - Zawsze chciałem to zrobić...
- To ja jestem idiotką, że tego nie przerwałam - błądziłam wzrokiem po powoli płynącej rzece, tak, żeby nie spojrzeć mu w oczy. Uśmiechnął się zawadiacko, wyglądał jak dziecko, które właśnie spełniło swoje największe marzenie.

Czas wrócić...

Zawiesiłam bloga, mówiąc, że wrócę po dwóch miesiącach. Byłam zbyt leniwa by opublikować rozdział. Szczerze mówiąc myślałam, że przygoda z tą historią dobiegła końca. I pewnego dnia (czyt. dziś) oglądąc dziwne seriale na TVN wpadłam na pomysł, że będę kontynuować historię! Tym razem nie na bloggerze, ale na wattpadzie dlatego wszystkich zapraszam na mój profil wrona15 
Być może odrobinę zmienię fabułę :D Ale cieszę się, że wracam po sześciu miesiącach.

https://www.wattpad.com/story/49937545-wilcza-królowa

+ Zapraszam na drugą historię "Ciemnokrwisty''

Informacja

Ostatnio nie mam w ogóle czasu na nic. Zaniedbuję szkołę, zaniedbuję bloga, zaniedbuję obowiązki domowe... Nie wyrabiam, to jakiś obłęd! Niestety jestem zmuszona chwilowo zawiesić bloga. Mam masę pomysłów, ale za mało czasu na pisanie. Kiedy wyjdę na prosto, poprawię oceny i ogólnie wszystko nadrobię wrócę do pisania!
Przepraszam wszystkich. Strasznie mi przykro, bo szczerze polubiłam pisanie i obdarzyłam nawet sympatią moich bohaterów, co chyba pierwszy raz mi się zdarzyło.
Mam nadzieję, że szybko wrócę. ( Prawdopodobnie za miesiąc, góra dwa )
Pozdrawiam
Draco Malfoy

6

Nazywam się Blanka Pabliszewska, mam szesnaście lat, nie znam żadnego Oliwiera, nie byłam nigdy na spotkaniu dla ludzi, którzy uważają się za Dzieci Księżyca i nie jestem potworem! No dobra, sama nie wierzę w te słowa. Może to głupie, ale czuję się jak jakaś dziewczyna z taniego horroru. To przecież nie ma sensu! Wczoraj pogryzł mnie Oliwier i przez to powoli zamieniam się w wilkołaka? Brzmi jakbym była nawiedzona. Ale jeśli przestanę się kontrolować to mogę nawet skrzywdzić Igora! Wytrzymam to, może da się to jakoś odkręcić... Nie chcę do końca swojego zasranego życia zamieniać się w wilka!

- Co jest? - zmierzył mnie wzrokiem Emil, kiedy usiadłam przy nim na betonie opierając się o mury bloku.
Wykrzywiłam się tylko zginając nogi. Nie zadowoliło go moje milczenie, bo spojrzał mi prosto w oczy.
- Powiesz mi w końcu co się stało? Skąd ta wielka rana? - przez promienie słoneczne na jego twarzy mogłam dostrzec bruzdę, która świadczyła o tym, że najwidoczniej się o mnie martwi.
- Poznałam takiego chłopaka - zaczęłam, ale się zawahałam, jego oczy zabłysły z zazdrości? - No ale, okazał się kretynem... - podsumowałam lakonicznie.
- Skrzywdził cię? - zapytał, tak jakby był gotowy go pomścić.
- Nie... No w sumie, można tak powiedzieć. Ale z resztą nie ważne. Nie był dla mnie nikim ważnym - skłamałam.
 - Chodziliście ze sobą? - nie lubiłam kiedy był taki ciekawy, nie miałam ochoty do zwierzeń, ale chyba tylko tyle mi pozostało.
- Nie wiem. Ja w ogóle nie wierzę w miłość. Ludzie zaczynają się spotykać, bo mają dość samotności, chcą zapomnieć o swoich problemach i uważają, że "ukochany" im pomoże. Świat nie jest taki kolorowy. Myślisz, że istniałby ktoś taki, który potrafiłby mnie kochać? Wyglądam jak facet! Chyba zakochałaby się we mnie jedynie  kobieta, która przez przypadek pomyliłaby mnie z mężczyzną - prychnęłam.
 Uśmiechnął się. Oparł swoją głowę o moje ramię i wyszeptał patrząc gdzieś w dal :
- Jeśli ktoś jest zakochany, to ta druga osoba jest dla niego najpiękniejsza. Chociaż inni uważają, że ma za dużo tu i tam, albo ma budowę mężczyzny.
 Spojrzałam na niego badawczo. Od kiedy on zna się na takich sprawach? Nigdy nie miał dziewczyn. Ba, nigdy nawet żadnej nie podrywał. Miałam mu to wykrzyczeć prosto w twarz, ale postanowiłam się powstrzymać.
- Dobra skończymy już ten temat, bo wiesz, że nienawidzę gadać o takich rzeczach. Poza tym oboje wiemy, że jestem zbyt agresywna jak na dziewczynę - uśmiechnęłam się nieszczerze, bo nie potrafiłam z nim tak beztrosko rozmawiać jak dawniej.
- Zbyt ona piękna, zbyt mądra zarazem, zbyt mądrze piękna, stąd is­tnym jest głazem. 
 Zarumieniłam się mimowolnie. Schowałam twarz pod kapturem i spojrzałam w prawo udając, że przyglądam się beztrosko bawiącym się dzieciom.
- Z takimi tekstami, to każda dziewczyna za tobą poleci - zażartowałam w końcu.
- To tylko Szekspir. Może i każda, ale nie taka jak ty.
 Dziwnie się czułam teraz w jego towarzystwie. Te jego słowa brzmiały tak naiwnie i mdlę, że trudno uwierzyć, że to właśnie on je wypowiedział. Dobrze, że skończyliśmy tę pogaduszkę, która w ogóle nie miała sensu. Na klatce schodowej  spotkaliśmy Kwiatkowską. Wyrzucała śmieci. W worku można było dostrzec puszki po karmie dla kotów i w zasadzie tyle. czasem zastanawiam się, czy ona w ogóle coś je, czy woli, żeby jej zasrane kotki nie chodziły głodne? Spojrzała na nas spod łba. Miała na sobie niebieski sweter i czarną spódnicę, a włosy ułożone na papilotach.
- Dzień dobry, pani Kwiatkowska - przywitał ją z miłym uśmiechem Emil, ja natomiast milczałam, nie miałam zamiaru się do niej odzywać po tym jak nasłała na nas opiekę społeczną.
 Pokiwała tylko głową i mierząc mnie wzrokiem zeszła na dół. Czułam, że zaraz wybuchnę! Z trudem powstrzymałam się przed tym, żeby nie zepchnąć ją ze schodów. Wstrętne babsko! Emil otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka. Jego mieszkanie było bliźniaczo podobne do naszego, to znaczy było takie same, nie licząc syfu. Wnętrze było wysprzątane do tego stopnia, że w świetle blat stołu błyszczał nieskazitelnie. Pokój Emila nie był duży. Przy ścianie stało wąskie łóżko idealnie pościelone, a obok małe drewniane krzesełko. Zwróciłam uwagę na książki leżące na szafce. Czytając tytuły byłam zdziwiona, że nagle zaczął interesować się fantastyką. Miałam właśnie go o to zapytać, ale on wyciągnął jakieś koperty spod materaca. Usiadł na łóżku, a ja poszłam w jego ślady.
- Mama pewnie schowała je przede mną. Może myślała, że załamię się tak jak ona, ale one mi pomagają...
 Podał mi rozerwane starannie koperty. Zachęcił mnie spojrzeniem do ich otwarcia. W środku były pożółkłe już kartki wydarte z zeszytu. Rozłożyłam zgięty papier na pół i odczytałam zgrabne pismo.

Kochany syneczku!

Dziś kończysz pięć latek. Rośniesz jak na drożdżach, mamusia wysłała mi Twoje zdjęcie. Kiedy przyjadę musisz mi opowiedzieć co u Twojego psiaka, którego przygarnęliście. Bardzo za tobą tęsknię, ale wiesz tu nie jest tak źle mam kilku kolegów, którzy Cię pozdrawiają.

Ściskam i całuję 

Tatuś

W kopercie było też zdjęcie. Wysoki, ciemnoskóry mężczyzna o błyskających, czarujących niemal czarnych oczach w mundurze i  karabinem na plecach salutujący z uśmiechem. Jego tata był do niego bardzo podobny. Pierwszy raz go widziałam. Spojrzałam ukradkiem na Emila, chcąc porównać ich ze sobą. Uśmiechał się, tak jakby przypominał sobie najpiękniejsze chwilę z dzieciństwa.
- Mam tego na prawdę dużo - w końcu wypalił podając mi kolejne listy - Niektóre są zaadresowane do mamy, ale one nie są aż tak optymistyczne. W nich nie owija w bawełny i mówi jak jest. Pisze, że jest ranny, że stracił swojego przyjaciela, ale ciągle przypomina, że bardzo ją kocha. Jest też telegram... - zawahał się, ale podał mi go do rąk.

Jacob Willams zginął podczas wybuchu 20 stycznia 1983 roku. Wszyscy składamy szczere kondolencje. 

To musiało być straszne. Sześcioletni chłopiec dowiaduję się przez telegram, że jego tata zginął na wojnie. Przeszła mnie gęsia skórka na samą myśl. Jego mama była wtedy bardzo załamana i z resztą nie dziwię się, po stracie ukochanej osoby nie jest tak łatwo się pozbierać. Ale minęło już dziesięć lat, a ona wciąż zadręcza się stratą swojego męża. Kilka miesięcy później zmarła moja mama. Pamiętam jak trzymałam ją za rękę, jak tata gładził ją po włosach i całował w blady policzek. Czuła się spełniona, obok niej leżał Igor, cały i zdrowy, lecz przy porodzie nastąpiły komplikację. Miała wybrać dziecko, albo ona. Bez wahania podjęła decyzję i w ostatnich chwilach swego życia tuliła się do swojego syna. "Witaj synku, widzimy się po raz pierwszy, ale ja muszę się już z tobą pożegnać" - tak pewnie myślała całując Igorka w czółko. Wyszeptała do ojca, żeby zajmował się nami, a on cały w łzach pokiwał tylko głową. Uśmiechnęła się bezsilnie, a jej ręka w moim uścisku zrobiła się bezwładna. Piskliwy dźwięk z urządzenia, do którego była podłączona oznajmił koniec jej życia.
- Popatrz na to - wsunął mi do ręki kolejny list, a ja wybudziłam się z transu i przestałam rozmyślać o śmierci mamy.

Kochana Julio!

Tęsknie za Tobą. Nie jest teraz łatwo. Przepraszam, że ostatnio mało piszę. Teraz to nawet prawie nie śpię, ale kiedy już zasnę śnię tylko o Tobie. Odkąd wyjechałem minęło 321 dni. Wiem, bo liczę każdy zachód słońca. Każda chwila bez Ciebie jest stracona i nie ważna, mam tylko jedno marzenie być przy Tobie. Już niedługo będę, mam nadzieję, że będziesz cierpliwa. 

Twój Kochany Jacob

Chyba nie powinnam tego czytać. To listy prywatne, zaadresowane do jego matki. Czuję się jakbym grzebała w czyiś rzeczach. Raczej jego ojciec nie chciałby, żeby ktoś czytał jego wyznania miłosne do swojej żony. Zanim zdążyłam zaprotestować wepchnął mi kolejny list.

Kochana Julio!

Wojna wciąż trwa. Nie wrócę tak szybko do domu, to jest pewne. Wczoraj zostaliśmy zaatakowani. Ledwo wyszedłem bez szwanku, to znaczy prawie, bo postrzelone przedramię to nic w porównaniu z tym co się tam działo. Nie będę Ci martwił opowieściami co konkretnie się wydarzyło. Z dziennika na pewno wszystkiego się już dowiedziałaś. Chcę ci tylko powiedzieć, że Will zginął. Sam nie mogę w to uwierzyć, ale niestety to prawda. Swoim ciałem obronił jakiegoś dzieciaka. Nie wiem skąd się tam wziął. W naszych oczach zostanie bohaterem. 

Twój kochany Jacob

Po przeczytaniu kilkunastu listu wyszłam z mieszkania pod pretekstem zrobienia kolacji. Miałam mętlik w głowie. Skoro Emil mi to pokazał znaczy, że mi ufa, a ja idiotka czułam, że się od siebie oddalamy. Przekręciłam klucz w drzwiach i niezdarnie je otworzyłam. Odruchowo zebrałam ze stołu paczki po papierosach, butelki po winie i wyrzuciłam je bezceremonialnie do kosza. Poczułam, że coś łaskocze mnie w kostki. Zerknęłam na dół i uśmiechnęłam się przyjaźnie.
- Jak tam Bestia? Gdzie Igorek? - pogłaskałam ją po grzbiecie.
- Blanka! - krzyczał Igor rzucając mi się na szyję.
Przytuliłam się do niego mocno. I pomyśleć, że w każdej chwili mogę go stracić... Nie chcę o tym myśleć. Teraz pragnę, żeby mój umysł kompletnie się zresetował. Wolę pustkę niż taki chaos.
- A ten chłopak tu dziś przyjdzie? - zapytał puszczając moją szyję.
Poczułam skręcanie żołądka. Oliwier... Jeszcze przed chwilą uważałam go za przyjaciela, ba może nawet za kogoś ważniejszego! A teraz... Teraz nic nie myślę, oszukał mnie, ale jednak...
- Nie. Ten chłopak już tu nie będzie przychodził. Przecież mówiłam, że kocham tylko ciebie, głuptasku - powiedziałam i pocałowałam go w policzek.
 Padam na twarz. Marzę o miękkiej poduszce i kołdrze. Biegnę do łazienki, myję zęby nie zaglądając do lustra, wchodzę pod prysznic, przeczesuję włosy i po dziesięciu minutach leżę już w łóżku.Próbuję o niczym nie myśleć, nie chcę mieć koszmarów. Gdybym tylko miała jakieś środki nasenne bez namysłu bym je zażyła. Zamykam oczy. Tak bardzo pragnę snu, takiego bez zmartwień, wyłączenia się na chwilę z wszystkich problemów. Kiedy czuję, że powoli odpływam przeszywa mnie dreszcz. Z pokoju obok słyszę przeraźliwe szlochanie. Igor! Wstaję błyskawicznie nie zwracając uwagi na kapcie leżące na podłodze. Błagam, żeby to nie ojciec! Proszę, żeby nic mu nie zrobił! Przerażona otwieram drzwi z wybitą szybą. Ułożona w nieładzie kołdra, a pod nią Igor kuli się ze łzami. Nie ma ojca, myślę oddychając z ulgą.
- Co jest? - pytam siadając tuż obok niego.
- Śnił mi się tata - jąkał przez łzy - Trzymał coś dużego, nie wiem co to. Chciał cię uderzyć. I.. i chcieli mnie zabrać! Takie panie!
- To tylko koszmar - przytuliłam go - Czasem się takie zdarzają. Chcesz, żebym została z tobą?
Pokiwał tylko głową, a ja nakryłam nas oboje kołderką i gładziłam po jego lśniących włoskach.
- Zaśpiewaj mi coś - poprosił mnie wciąż powstrzymując łzy.
Nie znałam żadnej piosenki. Nigdy nie byłam jakoś muzykalnie uzdolniona, żeby to trenować. Nie mogłam mu odmówić, bo rozpłakałby się jeszcze bardziej. W głowie szukałam choć najbardziej idiotycznej piosenki. Kompletna pustka. Wszystkie, które uczyłam się w szkole teraz tak po prostu wyleciały mi z głowy. Igor chyba coraz bardziej się niecierpliwił, bo zaczął kopać nogami i wtedy przypomniała mi się kołysanka, którą znalazłam w dzienniku Oliwiera. Nienawidziłam go teraz, ale w sumie przydał się tylko do pocieszania zapłakanego brata.

Zamknij swe oczęta, słodko je już zmróź. 

Zobacz na jagnięcia, a potem na pędy róż.

 Ty nie jesteś zły, a ja jestem z nim. 

Nic mi nie pomoże, więc tak słodko mów:

 Szary grzbiet, pazury też, długie białe kły, 

nie przeszkodzą mi, bo ja wciąż nie jestem zły.

 Wilczycy nie przelęknę się, ona prędzej boi się mnie. 

Kiedy kończyłam ostatni wers usłyszałam ciche westchnienie. Zasnął, pomyślałam. Teraz kolej na mnie. Byłam ta zmęczona, że chyba odpłynęłam po kilku minutach. 

 Dziwny pisk! Rozejrzałam się dyskretnie dookoła. Nikogo nie było. Gdzie ja jestem? Za mną znajdował się zielony las pokryty srebrzystą mgłą. Liście szumiały na wietrze, a jeziorko połyskiwało w słońcu. Zrobiło mi się zimno. Palce zaczynały zamarzać, a wiatr dmuchał mi prosto w twarz. Wyciągnęłam dłonie przed siebie, ale... Coś mnie zatrzymało. Jakaś bariera pomiędzy mną nie pozwoliła mi się wydostać. To była szyba. Waliłam w nią pięściami, ale była zbyt mocna, żeby tak łatwo można było się z niej wydostać. To pułapka, pomyślałam. Przede mną wyrósł jak spod ziemi Emil. Ubrany był na czarno, a oczy połyskiwały mu od łez. Stał po drugiej stronie nie mogłam się do niego przedostać. Wrzeszczałam, ale na próżno. Jego twarz wykrzywiła się z bólu. Cierpiał, ale dlaczego? Nagle za nim dostrzegłam małą postać. Rozczochrany chłopiec ze smutną minką tulący się do jego nogi. Igor. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę dlaczego płaczą... Stali nad grobem. 

Blanka Pabliszewska

urodzona 18 maja 1977 roku 

zmarła 24 listopada 1993 roku

Przeszył mnie dreszcz. Przecież ja żyję! Wrzeszczałam jak opętana, ale oni składali kwiaty na mym grobie. Emil wziął Igorka na ręce, a on pomachał tak jakby żegnał się ze zmarłym. 

- Wiesz dlaczego nie żyjesz? - poczułam zimny oddech na szyi. 

Odwróciłam się gwałtownie, a serce biło mi jak oszalałe. Przede mną stał Oliwier. Był teraz bledszy niż zawsze, jego cera była biała jak śnieg. Oczy iskrzyły się swoim nieskazitelnym błękitem, a włosy jak zwykle miał idealnie ułożone. Z ust ciekł mu strumyczek krwi. Patrzył na mnie dziwnie... Jak drapieżnik na swoją ofiarę. 

- Jesteś tu bo wyrzekłaś się bycia człowiekiem. Chcąc być nieśmiertelna musiałaś się zaszyć na całą wieczność w tym o to pięknym królestwie - uśmiechnął się szyderczo wskazując na las. 

W tafli wody zobaczyłam swoje odbicie. On miał rację! Nie byłam człowiekiem byłam wilkiem!

 Zerwałam się jak poparzona. Obudziłam się oblana potem. Ciarki wciąż miałam na plecach. To sen, to tylko głupi koszmar. Spojrzałam w lewo. Przytulony do kołderki tuż obok mnie z uśmiechem na ustach spał Igor. Nic mu nie jest, tak samo jak mi. Muszę się przyzwyczaić do koszmarów, bo na pewno będą pojawiać się często.
    Maszerowałam sama w kierunku przystanku autobusowego. Wyszłam dziś trochę wcześniej, nie mogłam wytrzymać w domu. Pewnie Emil będzie się o mnie martwił, ale poprosiłam Igorka, żeby na wszelki wypadek powiedział, że już wyszłam. Wciąż drżałam. Nie dało się ukryć przejęłam się tym nocnym koszmarem. Dwudziesty czwarty listopada... To wypada za tydzień. Bałam się tej daty, to dziwne, bo zaczynałam zachowywać się jak psychicznie chora. Nie zwracałam na nic uwagi starałam się skupić na swoich stopach. To było trudniejsze niż myślałam ciągle rozpraszał mnie widok dziwnego psa prowadzonego na smyczy przez starszą kobietę, albo jakiś plakat, na którym napisana była informacja o zagubionej dziewczynie. W końcu poddałam się widok, który zobaczyłam był godny uwagi, więc przestałam gapić się na podarte, szare trampki. Przede mną oparty przy murze siedział siwiejący mężczyzna. Miał pokrytą licznymi zmarszczkami twarz, poszarzałe, brudne ubrania, a tam gdzie powinna znajdować się lewa noga była prowizoryczna proteza z drewna. Sam ten mężczyzna nie powinien mnie zaskoczyć. Mało tu jest bezdomnych? Ale nie chodziło o niego. Właśnie w tym momencie całowała go w policzek prześliczna dziewczynka, która promieniowała zaraźliwą radością. Jej śliczne rude włosy zaplecione były w warkocz, a oczy błyskały zaciekawionymi, zielonkawymi tęczówkami. Sukienkę miała rozkloszowaną, ale podkreślała jej wyjątkowo smukłą sylwetkę. Pomimo, że wyglądała na około dwanaście-trzynaście lat było pewne, że w przyszłości wyrośnie na przepiękną kobietę. Nagle zdziwiłam się i spojrzałam za siebie. Dziewczynka machała najwidoczniej do mnie, bo za mną nie było zupełnie nikogo.
- Cześć! - krzyczała podbiegając do mnie - Mam na imię Anastazja. Jestem niestety siostrą bliźniaczką Eryka, którego zapewne znasz ze spotkań ADK. Strasznie dużo mi o tobie opowiadał. Pewnie mu się spodobałaś - puściła mi perskie oko - Jesteś podobno nowa, tak przynajmniej bredził Eryk.
 Nieśmiało tylko się uśmiechnęłam. Widać, że ta dziewczyna jest okropną gaduła, ale skoro cechuję ja taka gadatliwość, to chyba powinnam ją zapamiętać z tego nieszczęsnego spotkania.
- Ja jestem z wami dopiero od dzisiaj - uśmiechnęła się i odpowiedziała tak jakby czytała mi w myślach - Poprosiłam Eryka, żeby mnie ugryzł. W końcu się zgodził, no i jestem! - skazała z dumą na swoją bliznę pod kolanem - Zazdrościłam mu zawsze. Miał za dużo atrakcji, a ja nic! Żyję w nudach, a jedyną moją atrakcją jest podsłuchiwanie rodziców - uśmiechnęła się łobuzersko - W końcu jestem starsza o trzy minuty od swojego brata i muszę być za niego odpowiedzialna nawet podczas przemiany. Jemu jest trudniej, bo jest tylko pół-wilkołakiem. Przemiana jest bardziej bolesna - wzdrygnęła się.
- Jak to pół-wilkołakiem? - zaciekawiona po raz pierwszy przemówiłam.  
- No bo widzisz... Wcześniej został wampirem, a potem no sama wiesz... Trochę jest mu głupio, bo wampiry to odwieczni wrogowie wilkołaków, a on jest tak jakby częścią obu tych przedstawicieli.
- To tak można? - wystawiałam ze zdziwienia oczy. Pewnie głównie z tego powodu, że dowiadywałam się, że potwory z horrorów nagle istnieją na prawdę.
- Jasne. Tylko jest dużo problemów. Po pierwsze wielki ból. Po drugie bliznę i wampirze kły trudno zamaskować. Po trzecie ma się trzydzieści procent mniej życia niż osobnik takiego gatunku. No i najgorsze sam nie wiesz kim jesteś, w razie wojny masz wątpliwości po której stronie stanąć.
 W głębi duszy współczułam Erykowi, biedny dwunastolatek był skazany na pewną śmierć. Ale jednocześnie cieszyłam się, że jestem tylko wcieleniem jednej bestii. Wykrzywiłam usta w grymasie i spojrzałam z zaciekawieniem na bezdomnego, który nam się przyglądał.
- To mój przyjaciel - powiedziała Anastazja zdając sobie sprawy, że zastanawiam się właśnie nad tym - Teraz każdy kto nie ma domu jest moim przyjacielem. Dużo pomagam ludziom, bo niedługo będzie za późno. W sumie robię to dla siebie, chcę uczynić jak najwięcej dobrych uczynków, może wtedy te wszystkie głupoty zostaną mi wybaczone.
 Co takiego mogła zrobić dwunastolatka, że pragnie nadrabiać to pomocom bezdomnym? Wtedy właśnie pojawił się autobus. Pożegnałam się z Anastazją, a ta pobiegła radośnie do starca okrywając go kocem. Stanisław za kierownicą jak zwykle kończył palić swojego papierosa. Wzięłam bilet za dwa pięćdziesiąt i usiadłam gdzieś w głębi autobusu. W środku nie było prawie nikogo. Żadna plotkara nie obgadywała mnie za plecami, żaden starszy facet nie opowiadał jak w wojsku dobrze strzelał, ani żadna dziewczyna nie chwaliła się poprzednia randką. Ta cisza sprawiała, że powoli się uspakajałam. Oddychałam ciężko licząc każdy wdech i wydech. Przecierałam podkrążone oczy ciesząc się samotnością.
- Możemy pogadać? - nagle usłyszałam głos tuż obok siebie.
Odwróciłam się zdenerwowana, że ktoś .śmiał przerwać moje degustowanie się ciszą. Błękit oczu sprawił, że stałam się bezsilna. Chcąc się uspokoić po prostu zamknęłam oczy, licząc na to, że jak je otworze zdam sobie sprawy, że to tylko sen. Ale.. On dalej tam stał! Jak śmiał, w ogóle próbować ze mną porozmawiać! Westchnęłam rozzłoszczona, lecz  Oliwier patrzył na mnie błagalnie, tak jakby prosił mamę, żeby pozostać na podwórku jeszcze przez parę minut.
- Jeszcze raz chciałem cię przeprosić - zaczął, ale ja odwróciłam głowę - Tak, tak jestem kretynem, idiotą, bestią, potworem, wilkołakiem, nikczemnikiem...
- Nie zapominaj o palancie - wtrąciłam, na co on szczerze się uśmiechnął.
Położył mi jakiś pakunek owinięty w szary papier i wyszeptał : - Błagam nie wyrzucaj tego zanim nie otworzysz.
Chyba zdawał sobie sprawę, że z dalszej rozmowy nic wyniknie, bo natychmiast zniknął. W sumie od momentu kiedy poznałam uroczą Anastazję zaczęłam na to wszystko patrzeć jakoś inaczej. Jednym ruchem rozwiązałam sznureczek, który otaczał pakunek.

Wszystkiego najlepszego z okazji nowego, podłego życia u boku idioty. Wybaczysz mi, ja to wiem.  

Uśmiechnęłam się sama do siebie. Obok liściku znalazłam nabity pistolet, przypominający ten z gangsterskich filmów i srebrny sztylet. Wychodzi na to, że chcąc nie chcąc muszę wpakować się w to bagno.

5.

 Krew, krew, krew! Po omacku wbiegłam do łazienki, stanęłam przed lustrem, odkręciłam kurek z zimną wodą i próbowałam obmyć ranę. Ledwo trzymałam się na nogach, ból przeszył całe moje ciało. Ciężko oddychałam przez usta, widok przed oczami zaczynał się rozmazywać. Bałam się, że spadnę na posadzkę i wykrwawię się na śmierć. Obmyłam oczy i spojrzałam na swoje lustrzane odbicie. Jeśli kiedyś uważałam się za okropną bestię, to teraz jestem chyba jakimś zmutowanym zombie. Cały dekolt w krwi, podbite oczy, zaplątane, skurzone włosy, obdarty policzek i można tak wymieniać bez końca. Wyciągnęłam bandaż z szafki i owinęłam skórę tuż nad obojczykiem. Tracąc równowagę usiadłam na muszli klozetowej sycząc z bólu.
- Co ci jest? - zapytał Emil ziewając, kiedy dobijałam się do jego drzwi.
To jedyny pomysł, który wpadł mi do głowy, no i oczywiście podkreślam, że z rozdartą skórą trudno trzeźwo myśleć. Kiedy spojrzał na przemoczony od krwi bandaż jego oczy rozszerzyły się niepokojąco. Wpuścił mnie do środka, kazał usiąść w fotelu, a sam pobiegł obudzić swoją mamę. Kiedyś pracowała jako pielęgniarka i raczej nie przeraża jej krew, tak jak jej syna. Mama Emila w ogóle go nie przypomina. Jest szczupłą blondynką, o lekko rumianej cerze, szarych oczach i wąskich malinowych ustach. Od czasu śmierci swojego męża kompletnie się załamała. Zamknęła się w sobie i godzinami przegląda stare zdjęcia płacząc ukradkiem. Dziś miała lekko potargane włosy i poczerwieniałe oczy, tak jakby dopiero przestała płakać. W dłoniach trzymała apteczkę. Spojrzała na mnie nieobecnym wzrokiem i zapytała jak bardzo mnie boli. To pytanie wydawało się dziwne. Czy nie widziała jak zwijam się z bólu? Nie chciałam jej obrażać, więc tylko pokiwałam głową. Ściągnęła stary bandaż, a ja mimowolnie zasyczałam. Wacikiem obmyła ranę i założyła nowy opatrunek. W ogóle nie poczułam ulgi. Cały czas czułam przenikliwy ból. A jeśli ten wilk miał wściekliznę? Nie zdziwiłabym się, w końcu leciała mu piana z pyska. Kiedy sobie to przytomne robi mi się nie dobrze.
- Prześpij się. Jesteś strasznie zmęczona. A tak właściwie, to co się stało? - dopytywał Emil, kiedy jego mama wyszła z pokoju.
Byliśmy całkiem sami. Trzymał mnie za rękę, a ja czułam między nami dziwny dyskomfort. Teraz nie wyobrażam sobie, żeby tak po prostu go przytulić i zasnąć w jego objęciach. Nie rozumiem dlaczego tak nagle zaczęło mi to przeszkadzać. Przecież jak byłam dzieciakiem robiliśmy wszystko razem. To, że przyszłam tu do niego z pomocą to był instynkt. Kiedy ojciec robił awanturę zawsze do niego uciekałam, czy chciałam szukać pocieszenia i dzisiaj? Westchnęłam ciężko, tak, ze Emil to usłyszał i pogładził mnie po twarzy. Na sobie czułam jego ciemne oczy i szeroki uśmiech - tak dobrze mi znany, a jednak obcy. Nie dam rady zasnąć, bo ból jest zbyt silny, ale, żeby wymigać się z wyjaśnień zamykam oczy i udaję, że śpię. Rękę mam mokrą od potu, ale Emil nie przestaje jej trzymać. Jestem sztywna, chyba po raz pierwszy w jego towarzystwie. To nie znaczy, że nagle przestałam go lubić, nie ja go kocham, jak własnego brata, ale... Sama nie wiem dlaczego boję się bliskości, która jest pomiędzy nami. Chodzi nawet o to głupie trzymanie się za ręce. I wtedy nagle czuje coś ciepłego na policzku. Nie otwieram oczu, wmawiam sobie, że to ciepły podmuch wiatru, ale chyba tak na prawdę pocałował mnie Emil. Nie kontrolując się na moich ustach pojawił się lekki uśmiech.
 Chyba udało mi się zasnąć, co graniczyło z cudem. Kiedy otwieram oczy widzę wtulonego do mnie Emila. Czuję, że policzki mi czerwienieją. To dziwne uczucie, kiedy nie wiele pamiętasz z poprzedniego dnia i nagle budzisz się z przytulonym do siebie chłopakiem. Krwotok chyba częściowo ustał, a cudotwórcza maść, którą zostałam posmarowana sprawiła, że rana pokryła się strupem. Ciągle strasznie mnie bolała, ale jak zapewniła mama Emila, za kilka tygodni będzie po wszystkim. Muszę uważać, żeby nie wdało się w nią zakażenie, no i jest taka szansa, że zaraziłam się wścieklizną. No, ale nie powinnam myśleć tylko o sobie. Powoli wstałam z fotela, rozprostowałam plecy i chciałam wyjść z mieszkania, ale przecież Emil mógłby się zamartwiać, bo przecież to w jego naturze. Wyciągnęłam z szuflady kawałek kartki i długopis. Krzywo zapisałam :

Obudziłam się czując się na siłach, więc wyszłam do Igora sprawdzić czy wszystko u niego w porządku.  

Pozdrawiam 

Blanka

Przechodząc przez klatkę schodową miałam mętlik w głowie. Jestem kretynką. Po jaką cholerę w nocy wychodziłam sama do lasu? Teraz mogę nawet umrzeć, bo jeśli ten wilk... 

- O Blanka! Dobrze, że cię widzę! Szukałem cię! - wpadł na mnie zadyszany Oliwier.

Jak zawsze jego idealne włosy połyskiwały w słońcu, które się przebijało przez otwarte okno. Na sobie miał zieloną bluzę i czarne jeansy. Poczułam iskrę w żołądku, kiedy mówił, że mnie szukał. Jego niebieskie oczy zatrzymały się na moim bandażu. Spojrzałam w dół. Nie chciałam się tłumaczyć, nie chciałam opowiadać o swojej głupocie. Ale on wtedy wyszeptał:

- Ściągnij opatrunek. 

Bez żadnych pytań posłusznie zdjęłam bandaż obnażając swoją okropną ranę. Kiedy ją zobaczyłam poczułam obrzydzenie. A on, wpatrywał się w nią jak fizyk w niespotykane zjawisko. Tak jakby to było niemożliwe. Po chwili zacisnął usta i ze smutkiem zmarszczył nos. Wyciągnął do mnie dłoń, a jego koniuszki palców muskały ranę. Wykrzywiłam się, bo ból był na tyle mocny, że nie mogłam swobodnie oddychać.
I nagła ulga... Otwierając oczy zerknęłam na obojczyk. W miejscu paskudnej rany znajdowała się duża blizna, która wyglądała na zszytą i dobrze zagojoną. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, a on odwrócił głowę, tak, żebym mogła porównać moją i jego bliznę z szyi. Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą bez słowa. Kiedy biegliśmy czułam kołatanie w sercu, ale nie miałam odwagi poprosić o chwilę odpoczynku. Miał poważną minę, wyglądał na zmartwionego. Czy coś poważnego się stało?
- Gdzie mnie chcesz zaprowadzić? - zapytałam po chwili, kiedy omijaliśmy pocztę.
- Do ADK, Blanko - mówił prawie sycząc przez zęby.
- A co to takiego jest?
Dyszałam coraz ciężej,on wciąż nie puszczał mojej dłoni. Trzymał ją mocno, nie tak jak Emil. Czułam jego siłę. Ściskał może trochę zbyt mocno, ale mnie to w ogóle nie przeszkadzało.
- Do Armii Dzieci Księżyca - wyszeptał - Wszystkiego dowiesz się na miejscu, a teraz nie zadawaj pytań.
  Ta jego stanowczość wydawała mi się przerażająca, może dlatego, że nie znałam jeszcze nikogo, kto  byłby tak pewien swojej decyzji. Mknęliśmy przez miasto, aż w końcu zatrzymaliśmy się przed tunelem. Stanęłam jak wryta, teraz to miejsce będzie mi się kojarzyć z krwią i błękitnymi oczami wilka. Chciałabym wrócić do poprzedniej teorii. Jeszcze nie dawno uważałam za moje królestwo. Las wydawał mi się spokojny, drzewa miło szumiały na wietrze, a teraz... Nie miałam wyboru. Weszłam do tunelu i powoli za Oliwierem próbowałam nad sobą zapanować. Na posadce można było dostrzec ślady krwi i wilcze, błotniste ślady, która zamieniały się w ludzkie stopy. Przełknęłam ślinę. Może mi się wydawało, może moje ślady złączyły się z śladami wilka... I nagle ciemność. Słyszałam kołatanie swojego serca i miałam tylko nadzieję, że Oliwier tego nie słyszy. Pod kolanami czułam coś mokrego, pewnie spodnie ubrudziłam sobie w kałuży krwi. Dookoła unosił się nieprzyjemny zapach. Czułam obecność Oliwiera i słyszałam jego ciężki oddech, ale nie mogłam go dostrzec w ciemności tunelu. Przed nami pojawiła się mała, jasna plamka. Wyjście, pomyślałam. Ostatkiem sił jakoś wyszłam z tego tunelu. Las wyglądał tak jak wtedy, gdy Oliwier zaprowadził mnie tu po raz pierwszy. Jednak już nie potrafiłam się tak zachwycać pięknymi widokami drzew, strumienia i paproci. Teraz to miejsce przypomina mi tylko ugryzienie przez wilka. Przeszliśmy wąską ścieżką wzdłuż małego potoku. Ptaki ćwierkały gdzieś w koronach drzew. Spoglądałam tylko przed siebie, nie miałam zamiaru oglądać wszystkiego co rozwija się po mojej lewej i prawej stronie.
- To tutaj - wskazał na zarośle i powoli odgarniał je dłońmi.
  Gryzłam z nerwów policzek od środka, nie miałam pojęcia gdzie mnie prowadzi. Może tu odbywa się jakieś zgromadzenie ADK?
 W naszą stronę było skierowane kilkanaście par oczu. Oliwier pokazał mi miejsce, na którym powinnam usiąść. Spotykanie odbywało się na niewielkiej polanie mniej więcej w samym środku lasu. Siedziałam po turecku obok mężczyzny w średnim wieku. Na jego brązowych włosach, można było dostrzec oznaki starzenia. Miał wielką czerwoną bliznę na ramieniu, taką sam jak ja i Oliwier. Czy wszyscy tutaj zostali pogryzieni? Co to do cholery ma znaczyć? Na środku leżało ciał srebrzystego wilka z wielką raną na brzuchu. Krew wypływa wciąż na zewnątrz, chociaż zwierze było już martwe.
- Zebraliśmy się tutaj, aby pożegnać naszego przywódce - Edwarda, który był z nami od pięciu lat - mówiła dziewczyna, która stanęła na środku dotykając dłonią wilczej sierści.
Miała związane do tyłu, długie blond włosy i jasną cerę. Jej oczy były intensywnie zielone, tak jak liście drzew, które wirowały na wietrze. Wyglądała na prawdę ładnie, ale blizna ciągnąca się od brwi do ust nadawała jej srogiego wyglądu.
- Edward miał za ledwie dziewiętnaście lat - ciągnęła dalej - Nigdy nie chciał się przyłączyć do Wilczej Królowej, która to właśnie ona nadała mu miano wilkołaka gryząc go w łydkę.
 Co tu jest grane? Jakie wilkołaki? Dobra to przestaje być śmieszne. Oliwier zaprowadził mnie do jakiś psycholi, którzy odprawiają podejrzane obrzędy pożegnania "swojego przywódcy". Miałam ochotę  wstać i wyjść, lecz dziewczyna znów przemówiła :
- Dzień przed zamianą powiedział mi : "Gdybym nie wrócił z tej wyprawy jako człowiek zabij mnie, proszę" - jej twarz nie okazywała żadnych emocji, natomiast z kręgu można było usłyszeć ciche szlochanie.
- Kiedy jako wilk wrócił z raną wyciągnęłam nóż, który mi wręczył i dźgnęłam go w serce.
Przeszył mnie dreszcz. Ta kobieta zabiła wilka, który był człowiekiem, jaka tu logika? Wszyscy spuścili głowy na dół i zamilkli. Nie chciałam się wyróżniać, więc zrobiłam to samo. Blondynka wyciągnęła z kieszeni nóż i nacięła skórę na swojej lewej ręce, a krew błyskawicznie wypłynęła na powierzchnię.
- Masz - podał mi nóż mężczyzna, który siedział obok mnie.
Chcąc nie chcąc rozcięłam sobie rękę, a moja krew spłynęła na ciało martwego wilka. Po tym jak wszyscy członkowie ADK uczyniło ten gest, wróciliśmy z powrotem na miejsce.
- Od dzisiaj ja przejęłam władzę Edwarda i to ja będę waszą przywódczynią - powiedziała blondynka obojętnym tonem - A teraz zakończmy spotkanie opowiadając o sobie.
 Pierwsze głos zabrał rudy chłopiec wyglądający na jakieś dwanaście lat. Powiedział, że nazywa się Eryk Sokół, został pogryziony przez brata gdy miał dziesięć lat. Kolejna brunetka - Agata Nowak, osiemnaście lat, sama nie wie kto wbił jej zęby w kark, ale myśli, że to jej przyjaciółka, która zginęła trzy miesiące temu. Maks Gregorczyk - szesnaście lat, pogryziony jest od trzech miesięcy przez swoją matkę.
- Nazywam się Oliwier Zalewski, mam siedemnaście lat, jestem wilkołakiem odkąd skończyłem trzynaście lat. Ugryzła mnie moja siostra...
 To okropne. Ja na prawdę nic o nim nie wiedziałam. Co ja mówię ja praktycznie w niego nie wierzyłam! Bo przecież, wilkołaki istnieją tylko w książkach, a raczej istniały...
- Nazywam się Hubert Zarzycki, skończyłem czterdzieści trzy lata, a pogryzł mnie mój ojciec - spojrzał w dół - Najbardziej boję się tego, że zrobię to samo swojemu dziecku...
 Nastała cisza. Zaraz będzie kolej na mnie, ale co ja mam powiedzieć? Jak się nazywam, ile mam lat, no niby proste, ale kto wbił we mnie kły? Powiem, że nie wiem, bo w sumie to prawda. Zauważyłam, że wszyscy się na mnie gapią.
- Nazywam się Blanka Pabliszewska - zaczęłam ochrypłym głosem - Mam szesnaście lat, zostałam ugryziona przez...
- Przeze mnie! - krzyknął Oliwier stając.
Byłam w szoku, ze zdziwieniem patrzyłam się na niego z nadzieją, że zaprzeczy. "To był żart" - tak bardzo chciałam to usłyszeć. Lecz on stał na wprost mnie poważny jak nigdy dotąd, a jego oczy lśniły od napływających łez. To nie może być prawda! Czy on potrafiłby mnie aż tak okaleczyć, zniszczyć mi życie? Wstałam zagryzając wargę. Byłam wściekła! Wycofałam się z okręgu patrząc na Oliwera nieprzytomnym wzrokiem, odwróciłam się i puściłam się biegiem. Zapomnij o wszystkim! - rozkazywałam sobie, kiedy pędziłam w stronę tunelu.
- Czekaj! Muszę ci to wyjaśnić... - złapał mnie za rękę, a po jego policzkach spływały łzy.
- Puść mnie! Mogłam się domyślić... Te samo spojrzenie. Wykorzystałeś mnie! Zostaw mnie i pozwól mi odejść!
  Trzymał moją dłoń i płakał jak małe dziecko. Nie lubię mięczaków, wnerwia mnie jak ktoś tak szybko się rozkleja. Sama nie wiem co w nim widziałam zaledwie kilka minut wcześniej.
- Ale to trudniejsze niż myślisz - jąkał - Od jakiegoś czasu członków ADK jest coraz mniej. Większość umiera, bo Wilcza Królowa co miesiąc pragnie naszych ofiar... Inni kaleczą się podczas przemiany i zostają potworami na zawsze... Ostatnio przestali nam podawać antidotum, które sprawia, że przed przemianą nie mamy krwawych dni, to znaczy nie pragniemy smaku ludzkiej krwi. W ten sposób chcieli, żebyśmy zarazili innych tak, żeby liczba członków wzrosła.
- Czyli byłam dla ciebie ofiarą, za którą miałeś dostać nagrodę! Nie dotykaj mnie! I co ten dziennik to też nie był przypadek?
- Ja... Ja go podłożyłem, tak żebyś się zaczęła tym interesować... Ja nad sobą nie kontroluję!
 Próbowałam wyrwać się z uścisku. Co za dupek! Przecież wiadomo, że nikt normalny nie zadawałby się z kimś takim jak ja!
- A wtedy, kiedy mnie pocałowałeś - spuściłam głowę - To była tylko gra!
- Nie!! Mi na tobie naprawdę zależy! Blanka zrozum, to jest dla mnie bardzo trudne. Byłem ostatnio nieobliczalny przez odstawienia antidotum, ale ty wiele dla mnie znaczysz...
- Puszczaj idioto! Żałuję, że cię poznałam! - ugryzłam go w kostkę, tak, że puścił moją dłoń - Jesteś zadowolony? Jeszcze bardziej zniszczyłeś mi życie, a myślałam, że to nie możliwe!
 Powoli mknęłam przez tunel, a przed oczami miałam wciąż oblaną łzami twarz Oliwiera. Nienawidzę tego idioty! Może od początku taki był, a ja źle go oceniłam. Wydawał się chłopakiem z blizną, który kryję przed całym światem tajemnice, ale jego uśmiech po prostu powalał... Dobra stop! Nie mogę ciągle myśleć o tym dupku! 

4.

 Czas z Oliwierem płynął tak szybko, że nawet nie zwróciłam uwagi kiedy zrobiło się późno. Dużo rozmawialiśmy. Opowiadał głównie o sobie, o mnie prawie nie wspominaliśmy, ale to lepiej. Nie chciałam mu się zwierzać ze swoich problemów. On jednak, nie czuł wobec mnie żadnego dystansu bez chwili zastanowienia, czy może mi zaufać snuł opowieści o tym jak spotkał ojca obściskującego się z inną kobietą, jak jego matka załamała się na wiadomość o rozwodzie i o tym jak poznał po raz pierwszy Laurę. W sumie spotkali się nie dawno, jakieś pięć miesięcy temu, bo romans ojca trwa od roku. Oboje za sobą nie przepadali. Matka Laury była wdową, po tym jak trzy lata temu jej mąż zginął śmiercią tragiczną w Stanach, gdzie pracował jako taksówkarz. Pierwsze spotkanie wyglądało dość dziwnie."To twoja druga mama Oliwierze, a to twoja siostra". Laura nie chciała mieć nowego ojca, bo jej matka już przestała zwracać tylko i wyłącznie na nią uwagę. Natomiast Oliwier nie potrafił pogodzić się z tym, że rozwalił ich rodzinę. Po kryjomu chcieli zniszczyć ten związek, lecz ich działania były nieudane.
  - Blanka, czekałem na ciebie! Mówiłaś, że będziesz u Jackowskiej. Byłem u niej i powiedziała, że w ogóle do niej nie przyszłaś.
 Przede mną stał Emil. Miał spuchnięte oczy i rozciętą wargę. Na brodę ciekła mu krew, a jego brązowe oczy błyskały ze smutkiem.
- Co ty śledzisz mnie? - wybuchłam przekręcając klucz w drzwiach.
- Ja po prostu się martwiłem. Ostatnio dziwnie się zachowujesz. Zmieniłaś się... Teraz w ogóle ze sobą nie rozmawiamy. Pamiętasz jak było przedtem? Mówiłaś mi o wszystkim, a teraz czuję, że ciągle coś przede mną ukrywasz. Co jest grane?
 Zagryzłam policzek od środka. To była prawda. Ostatnio nie mówię mu wszystkiego, prawie w ogóle się nie spotykamy no i Oliwier...
- Co ci się stało ? - odwróciłam się do niego wskazując na okrwawione usta.
Nie odpowiedział. Tylko skierował wzrok na dół. No tak, rasizm. Pewnie ktoś go pobił, tak bez przyczyny. Szedł sobie spokojnie ulicą, a tu jeden z nich krzyczy "Patrzcie Czarnuch!", no i się zaczęło... Szkoda, że Emil nie potrafi się bronić. Kopnęli go w brzuch, przyłożyli mu z pięści w twarz, no, a on ledwo uszedł z tego cało.
- Jutro się spotkamy i powłóczymy się cały dzień - obiecałam wchodząc do mieszkania.
Jak zawsze od samego progu przywitał mnie niemiły zapach alkoholu. Rozejrzałam się w około i w myślach liczyłam porozrzucane, puste butelki. Położyłam plecak na podłodze i bez namysłu wbiegłam po schodach. Za każdym razem kiedy mam wejść do pokoju Igora modlę się, żeby wszystko było w porządku, żeby ojciec po pijaku nie zrobił mu krzywdy. Powoli otwieram skrzypiące, drewniane drzwi. Ciężko oddycham i wycieram spocone ręce o jeansy. "Będzie dobrze, co złego może się stać?" - powtarzam sobie i zerkam przez uchylone drzwi. Przede mną na dywaniku siedział Igor zaplatając ręce na kolanach. Weszłam do pokoju, usiadłam przy nim opierając się o ścianę. Nie poruszył się. Objęłam go ramieniem i potargałam po włosach.
- Co jest mały? - zapytałam śmiejąc się, tak, żeby przestał myśleć o całym tym koszmarze.
- Tatuś tu był... i, i był bardzo zły - jąkał przez łzy - Zamknąłem się w pokoju, tak jak kazałaś, ale on... zniszczył - wskazał na drzwi, którymi dopiero przechodziłam.
Nie zauważyłam tego, ale rzeczywiście miały roztrzaskaną szybę, a kawałki szkła leżały na podłodze. Igor musiał przeżyć wielki szok. Przytulając się do niego, czułam jak bardzo wali mu serce. Pocałowałam go w policzek, który był czerwony i ciepły od łez. Dlaczego ojciec jest takim potworem? Dzieciak schował się, przerażony, a ten robiąc awanturę rozbija szybę w drzwiach. Znając życie Kwiatkowska mając takie ciekawe informację podsłuchiwane przez ścianę rozpowiedziała już wszystkim mieszkańcom. Igor powiedział, że ojciec poszedł jakieś pół godziny temu do sklepu (oczywiście, żeby się zaopatrzyć). Nagle wzdrygnęłam się. Coś twardego uderzyło w okno. "Cholera znów ci kretyni z drugiej d " - pomyślałam. W końcu ostatnio napadli Emila, a innym razem popisali drzwi Kwiatkowskiej - no w sumie jej się należało. Podeszłam do okna i podparłam się na łokciach. Nie wiem dlaczego, ale na moich ustach pojawił się uśmiech. Otworzyłam okno, a do mnie pomachał Oliwier z kamieniem w ręce.
- Mogę wejść? - zapytał swoim uwodzicielskim tonem.
Nie wiem dlaczego, ale pokiwałam twierdząco głową. Czy zapomniałam o chlewie w mieszkaniu?
- Jaki numer? - krzyczał z przyłożoną nad oczami dłonią tak jak ci kolesie z telewizji kiedy uderzają kijem golfowym i sprawdzają jak daleko poleciała piłeczka.
- Dziesiątka! - wrzasnęłam trochę zbyt głośno.
Powiedziałam Igorowi, że będziemy mieć gościa, na to on przetarł oczy i skrzywił się niezdarnie. Rozpuściłam włosy i ukradkiem zerknęłam do lusterka. Nie lubiłam swojego odbicia. Wyglądam jak potwór w ciele człowieka. Kwadratowa szczęka przypomina rysy mężczyzny, zbyt duże ramiona wyglądają dziwnie z moimi widocznymi obojczykami, a usta były zbyt wąskie. Jednak cieszę się, że ani trochę ie przypominam typowego plastika. Nienawidzę się malować, nawet chyba nigdy nie nakładałam sobie kremu na twarz. W moich uszach rozległ się dzwonek. Szybko zeszłam na dół i podeszłam pod drzwi. Cała rozpromieniona położyłam rękę na klamce i otworzyłam je. Wtedy uśmiech z moich ust błyskawicznie zamienił się w grymas.
- Dobry wieczór. Zostałam przysłana z opieki społecznej w ramach sprawdzenia waszych warunków życiowych. Czy pani jest pełnoletnia?
- Nie. Tata niedawno wyszedł z domu, ale ja chyba mogę tymczasowo, to znaczy przez kilka godzin opiekować się młodszym bratem, prawda?
- Tak, jeśli twój tatulek nie przychodzi nawalony do domu - wtrąciła się Kwiatkowska odwracając się na klatce schodowej.
Oczywiście nasłała na nas opiekę społeczną, a teraz jeszcze stara się pogorszyć sytuację. Menda, niech lepiej sama pokażę w jakich warunkach mieszka ona i jej banda kotów. Szczupła kobieta o intensywnie czerwonych ustach i w zielonej marynarce  weszła do naszego mieszkania zapisując notatki i spoglądając w różne miejsca. Widać  było, że zaszokował ją widok pozrywanych zasłon, popękanych szyb, obrzyganych dywanów i butelek, które znajdowały się dosłownie wszędzie. Oparłam się o ścianę i przyglądałam się jej uważnie. Nie pozwolę, żeby zabrała nas do domu dziecka, a szczególnie Igora. Zrobię wszystko, żeby tego uniknąć. Mały i tak dużo przeżywa i nie pomoże mu w tym kolejne tragiczne doświadczenie. Staram się, żeby nie miał aż tak paskudnego dzieciństwa, ale jak widać nie wychodzi mi.
- A gdzie jest twój brat? - zapytała.
- Na górze. Kiedy usłyszałam dzwonek zostawiłam go i zeszłam na dół. Skąd mogłam wiedzieć, że to panie? - wzgardziłam wzrokiem Kwiatkowską, która udawała, że nie może otworzyć drzwi na korytarzu.
- Czy mogę go zobaczyć? - zapytała zamykając notes.
- Nie! - krzyknęłam. Jestem przewrażliwiona, ale nie mogę dopuścić do tego, żeby go widziały, przecież one chcą go zabrać! - Proszę się stąd wynosić! Niech pani pilnuję swoich spraw i nie słucha nawiedzonych starych bab, które chcą  upodlić wszystkich sąsiadów! Proszę wyjść i nie wracać, nie życzę sobie pani w moim mieszkaniu.
 Kobieta krzywo uśmiechnęła się, przetarła ręce i zamykając drzwi wyszeptała:
- Przyjdę tu jeszcze, ale nie w takich pokojowych zamiarach.
Rzuciłam w jej stronę ze złości pustą butelkę wódki, która roztrzaskała się o zamykające się drzwi. I tak uważa naszą rodzinę za patologiczną, więc nie muszę się hamować. A poza tym co ją to obchodzi co robię. Wróci tu, żeby zabrać Igora. Wyobrażam sobie, jak siedzi sam na łóżku w jakiejś szarej dziurze i płaczę  krzycząc przez sen "Zabierzcie mnie stąd!". Z czarnych myśli wróciłam do rzeczywistości kiedy usłyszałam po raz drugi dzwonek do drzwi. Co ta kobieta jeszcze chce? Mało jej było? Otworzyłam ze złością drzwi.
- Przepraszam. Winda się zepsuła i trochę to trwało. Wszystko w porządku, Blanka?
Uśmiechnęłam się lekko. W drzwiach stał Oliwier. Gładka biała cera lśniła w mroku mieszkania, a morskie oczy lekko błyskały. Wpuściłam go do środka, a on rozejrzał się w około. Zaskoczył mnie na plus. Nie przeraził go widok meliny urządzonej przez ojca, po prostu patrzył takim wzrokiem jakby interesowały go tylko i wyłącznie drewniane meble. Zaprowadziłam go na górę, weszliśmy do pokoju Igorka.
- Cześć. Jestem Oliwier, a jak ty masz na imię, kolego? - uśmiechnął się do niego kucając.
- Igor - wybąkał cały poczerwieniały nie podnosząc wzroku. Udawał, że nie widzi nic poza futerkiem Bestii, która mruczała przy jego nóżkach.
- Śliczny kotek - zagadał Oliwier gładząc Bestię po grzbiecie.
Czułam się po raz pierwszy w swoim domu nieswojo. Było mi wstyd za ten chlew, ciekawe co sobie o mnie pomyślał. Mieszkanie meneli? W sumie to prawda i nie ma się co oszukiwać. Skoro opieka społeczna zaczęła się nami interesować to raczej dobrze nie jest.
- Kochasz Blankę? - zapytał podnosząc wzrok i puszczając Bestię, która korzystając z okazji wymknęła się z pokoju.
 Oliwier poczerwieniał. Pierwszy raz go takiego widziałam, chociaż w sumie nie wydaję się to dziwne, bo ledwo go znam.
- Jesteś głodny Igor? Może zrobić ci kanapki?- zaproponowałam, żeby zakończyć tą krępującą ciszę.
- Pomogę ci - zaproponował Oliwier wstając z podłogi.
Kiedy schodziliśmy po schodach ciągle się uśmiechał, a ja nie wiem dlaczego czułam się jeszcze mniejsza i słabsza. Weszłam do kuchni. Wstyd mi było otwierać pustą lodówkę i wyrzucać butelki po alkoholu, ale wtedy on złapał mnie za rękę i spojrzał prosto w oczy. Uśmiechał się swoim uwodzicielskim spojrzeniem, a jego platynowe włosy były wciąż idealnie zaczesane.
- Jesteś piękna - wyszeptał mi do ucha, po czym objął moją twarz.
Poczułam ciarki na plecach. Oparł swój nos o mój, a ja czułam jego lekki oddech. Czy on chcę mnie pocałować? Jeszcze nigdy się nie całowałam! Jak pójdzie coś nie tak uzna mnie za idiotkę! Uspokój się Blanka, nie myśl jak gimnazjalistka. Byłam cała spięta, chyba to wyczuł bo odrobinę się oddalił. Nie kontrolując się objęłam go w pasie i przyciągnęłam bliżej. I znów ten uśmiech... Otworzył lekko usta i dotknął nimi moje wargi. Długie, zgrabne palce nagle znalazł się w moich poplątanych włosach. Czułam jego ciepło na sobie. Jesteśmy zbyt blisko, pomyślałam. Po chwili zorientowałam się, że zamknęłam oczy. To było głupie. Kiedy je otworzyłam i widział ten błękit... Ciągle trzymałam go w pasie, czułam jego twarde plecy, a on całował mnie, a raczej oboje się całowaliśmy.
- Nie było tak źle, co nie? - wyszeptał w końcu gładząc mnie po włosach.
Zapomniałam o wszystkim. Myślałam tylko o nim. Miałam go przed oczami i nie mogłam nasycić się jego widokiem. Mężczyźni nie powinni być piękni, ale on wydawał się po prostu boski! Dlaczego wcześniej tego nie dostrzegałam? Przecież wyglądał zupełnie tak samo. Kiedyś uważałam go za przeciętnego chłopaka z wielką blizną, a teraz widzę przystojniaka, który właśnie mnie pocałował! Nie mogę się powstrzymać! Ogarnij się, powtarzam sobie ciągle! Delikatnie całował moją szyję, a ja oparłam się na jego klatce piersiowej. Muszę przyznać, był umięśniony...
- A jednak ją kochasz! - usłyszałam głos i nagle oderwałam się od Oliwiera.
Przed nami stał Igor trzymający w ręku małego pluszowego misia. Patrzył na mnie jakby nas przyłapał na czymś okropnym. A może to było okropne? Nie wiem, ale chyba tego nie żałuję. Kucnęłam przy nim i wyszeptałam mu do uszka:
- Tylko ciebie kocham, braciszku - i pocałowałam go w policzek.
Na to on uśmiechnął się i wystawił tryumfalnie język Oliwerowi, tak jakby to on wygrał jakieś zawody. Na korytarzu było słychać przekleństwa. Pewnie ojciec wraca nachlany do domu. Kazałam Igorowi uciekać na górę, ale co zrobić z Oliwierem? Drzwi otworzyły się. Stanął w nich ojciec. Miał starą, podarta koszulę w kratę i wyblakłe spodnie. W ręku trzymał do połowy pełną butelkę wina.
- Kogo ty, do cholery przyprowadziłaś? - zapytał wskazując palcem na Oliwera.
- Uciekaj! - krzyknęłam do niego, lecz on stał i gapił się z nienawiścią na mojego ojca.
Pokręcił głową. Nie mogę dopuścić, żeby i jego skrzywdził! Złapałam kuchenny nóż i skierowałam na swoją rękę.
- Uciekaj, albo się zabije! - wrzasnęłam, a on spojrzał na mnie błagającym tonem, ale gdy odcięłam sobie kawałek skóry i na jej miejscu znalazła się krew, wyszedł z mieszkania bez słowa.
- Kto to był?! - krzyknął, kiedy drzwi zamknęły się za Oliwierem.
- Co cię to obchodzi? Nie interesowałam cię odkąd wybrałeś alkohol, nie rodzinę, więc po co się teraz wtrącasz?
Moje słowa wkurzyły go i kierował się do mnie chwiejnym krokiem. Nie boję się go. Jest tylko pijakiem, który zrobi wszystko za odrobinę wódki. To już nie jest mój ojciec, nie jest nim odkąd uderzył mnie w twarz po pijaku. Nie jestem buntowniczką, a to, że do niego nie czuję nic, nie oznacza, że nie mam serca.
- Nie dotykaj mnie! Bo inaczej poderżnę ci gardło! - zacisnęłam mocniej nóż, a po dłoni popłynęła mi krew. Nie chcę się z nim bić. Nie będę zniżać się do poziomu menela. Ja też nie jestem święta, ale nigdy nie zrobiłabym czegoś takiego swojej rodzinie. Staliśmy na przeciwko siebie. On trzymał butelkę, a ja nóż. W sumie mieliśmy równe szanse, bo zawsze można rozbić szkło na głowię, ale czy jest zdolny aż tak nienawidzić własnej córki? Zawsze gdy był pijany miał problemy z równowagą. Tak też było tym razem. Po kilku minutach osunął się na ziemię.

 Chociaż dzisiaj poszłam położyć się wcześniej nie mogłam zasnąć. Nie jestem przyzwyczajona do takiego nadmiaru wrażeń. Przypomniała mi się historia, kiedy razem z Emilem uciekaliśmy z domu. Ojciec na mnie nawrzeszczał, a on miał dość dokuczania"kolegów". Namówiłam go na ucieczkę za miasto. Nie zabraliśmy ze sobą zupełnie nic. Pierwsze trzy kilometry szliśmy pieszo, a wtedy zatrzymał się jakiś samochód. Kierowca wydawał się miły. Zapytał gdzie idziemy, a my wyznaliśmy mu, że uciekamy. Z biegiem czasu dopiero teraz zauważam, ze to było dziwne. W ogóle nas nie skrytykował, nawet twierdził, że podjęliśmy słuszną decyzję. Wywiózł nas za miasto tak jak obiecał, ale potem nie chciał nas puścić. Zaprowadził nas na skraj lasu i niestety okazał się psychopatą. Chciał nas pozabijać, bo pragnął się wzbogacić na sprzedaży naszych nerek. Uciekliśmy w ostatniej chwili. Kopnęłam go trzy razy w nogę, a Emil ugryzł go w rękę. To tymczasowo go unieruchomiło i jakoś z tego wyszliśmy.
Spojrzałam na zegarek. Pierwsza trzydzieści osiem. Wstałam z łóżka, przetarłam oczy, założyłam kapcie i szlafrok. Po cichu wymknęłam się z domu. Na dworze było ciemno. Z trudem znalazłam drogę, którą wskazał mi Oliwier. Chciałam wejść do mojego raju na ziemi! Przez długi korytarz ledwo się przepchnęłam. Nie wiem jak to możliwe, bo przecież w dzień jest tak samo kompletnie ciemno, to jednak w nocy trudniej się tędy przedostać. W końcu stanęłam odsuwając od siebie liście paproci, mogłam podziwiać ten drugi świat. Teraz las wyglądał bardziej tajemniczo. Lekka mgła unosiła się nad niebem, a wszystko wydawało się bardziej mroczne. Rozejrzałam się dookoła. Byłam tu zupełnie sama. Usiadłam na pniu, który pozostał po ściętym drzewie. Nagle usłyszałam jakiś szelest. W końcu zorientowałam się, że pobyt w tym miejscu w nocy nie był za dobrym pomysłem. Przecież to zwykły las, pełen dzikich zwierząt i nie wiadomo czego tam jeszcze.
- Auuuuuuuuuuuuuu! - usłyszałam wycie prawdopodobnie wilka.
Zerwałam się na nogi. Będzie dobrze, powtarzałam sobie. Powoli tyłem kroczyłam do wyjścia, aż w końcu z zarośli wyskoczył srebrzysty wilk. Z jego pyska wypływała piana, oczy miał niebieskie i przekrwawione z wściekłości. Cała drżałam, nie wiedziałam co robić. Nie mogę stać bez ruchu, bo za raz na mnie skoczy z tymi swoimi kłami, ale gdy spróbuję uciec, nie zdążę, bo on mnie dogoni. Dlaczego nie jestem dobra w bieganiu!? Potrafię biec szybko, ale po chwili się męczę. Czy wystarczy mi sił, żeby uciec? Wilk stał wpatrując się prosto w moje oczy, widziałam jak podnosi łapę, chcę  skoczyć prostu na mnie! Mój oddech był coraz szybszy, wzięłam się w garść i... rzuciłam się pędem w stronę wyjścia! Nie czułam prawie nóg, ciężko stąpałam po ziemi, a on leciał tuż za mną. Nie zdążyłam! Był szybszy. Złapał mnie za nogę i pociągnął do siebie. Jego ślina spływała na moje ciało. Nie czułam obrzydzenia, na to nie było czasu, próbowałam pogodzić się ze śmiercią. Żegnaj Igorku, mówiłam w myślach, kiedy zwierzę zaczęło gryźć moją skórę tuż nad obojczykiem. Przeszył mnie tępy ból. Zaciskając oczy i zęby próbowałam go od siebie odepchnąć. Lewa ręką wyczułam kamień i biorąc go uderzyłam wilka gdzieś nad okiem. Zawył. Korzystając z okazji uciekłam potykając się o własne nogi. Trzymałam miejsce ugryzienia dłonią, bo krew płynęła tak szybko, że częściowo nie mogłam jej inaczej powstrzymać. Jeszcze kawałek, jeszcze kilka metrów. Biegłam teraz przez ulicę sycząc z bólu.